ازدواج با بيماران مبتلا به صرع

شايد در ذهن اكثر بيماران مبتلا به اپي لپسي (صرع) اين سئوال وجود داشته باشد كه آيا ما مي توانيم زندگي مشتركي داشته باشيم، آيا من مي توانم بچه دار شوم، آينده فرزندم چه مي شود آيا او نيز به اين بيماري مبتلا مي شود يا خير و هزاران سئوال ديگر.
صرع يك بيماري شايع ناشي از تخليه ناگهاني و شديد الكتريكي سلول هاي مغزي است كه در ۱- ۵/۰ درصد جمعيت موجود است. در حدود ۹۰- ۷۵ درصد موارد مردم اولين تشنج را در دوره كودكي يا نوجواني تجربه كرده اند. فقط تعداد كمي از اين كودكان داراي صرع در بزرگسالي هستند. ۸۰- ۷۰ درصد كودكان مصروع به داروهاي ضد تشنج جواب داده و در نهايت تشنج آنها از بين خواهد رفت و حدود ۲۰ درصد آنها در بزرگسالي تشنج دارند. در دوران باستان مردم فكر مي كردند كه مصروعين تحت استيلا قرار دارند و بقراط پزشك بزرگ يوناني در ۴۰۰ سال قبل از ميلاد مسيح صرع را به عنوان يك بيماري مغزي توصيف كرد و معتقد بود زماني كه تشنج در يك طرف مغز اتفاق مي افتد ناشي از عمل نامناسب طرف مقابل مغز است. دلايلي از قبيل ارث، صدمه به سر و بيماري هايي كه روي مغز اثر مي كنند مي توانند صرع را توجيه كنند ولي اغلب علتي را نمي توان يافت.
وقتي يك فرد مصروع تصميم به ازدواج  مي گيرد، سؤالات متفاوتي براي وي وجود دارد. از جمله اين كه آيا مي تواند ازدواج كند يا خير؟ آيا بيماري او به فرزندش نيز به ارث مي رسد؟ و... ابتدا بايد به اين مسئله توجه داشته باشيم كه اگر يك فرد عادي با شرايط طبيعي بچه دار شود، احتمال اين كه فرزندش دچار صرع شود ، حدود نيم درصد است.ميگنا دات آي آر.حال اگر مادري مبتلا به صرع باشد، به دليل آنكه صرع ، طبيعتاً اساس ژنتيكي هم دارد، احتمال ابتلاي كودك به صرع، حدود 5 درصد است. علي رغم اين مسئله بايد در نظر داشت كه به احتمال 95 درصد ، مادر مصروع كودك سالمي را به دنيا مي آورد و اين شانس بسيار بالايي است.

به فردي كه مبتلا به صرع است ، توصيه مي شود قبل از ازدواج ، تحت مشاوره (خصوصاًمشاوره ژنتيك  ) قرار گيرد و در طي دوران بارداري حتماً تحت نظر پزشك زنان و متخصص مغز و اعصاب قرار گيرد تا بدين ترتيب هرگونه احتمال خطر براي كودك وي از بين برود. بدين ترتيب با بررسي صحيح و منطقي اين مسئله ، بيماران مصروع مي توانند يك زندگي و ازدواج موفق داشته و فرزندان سالمي به دنيا آورند. 
برخي از انواع بيماري صرع اساس ژنتيك شناخته شده اي دارند (مانند صرع كوچك ) كه ما مي دانيم ممكن است به ارث برسند. ولي برخي ديگر از انواع آن اساس ژنتيك ندارند. مثلاً اگر فردي در اثر ضربه مغزي دچار بيمار صرع گردد، هيچ گونه علت ژنتيكي در اين مورد وجود ندارد. يا اگر كودكي در جريان زايمان دچار مشكلاتي از قبيل نرسيدن اكسيژن به مغز شود، احتمال ابتلاي وي به صرع در آينده وجود دارد. ولي چنانچه عوامل بيروني موجب به وجود آمدن اين اختلال باشد، اين بيماري به فرزند به ارث نمي رسد.

خوشبختانه در صرع، مواردي كه علل ژنتيك ندارند كم نيستند و در برخي از مواقع مي توان گفت انواع صرع اساس ژنتيك ندارد.

ضمناً توجه به اين نكته ضروري است كه علي رغم اينكه اين بيماري متأسفانه خوشنام نيست و افراد جامعه عقايد نادرستي در مورد آن دارند، ولي بايد ياد بگيريم كه آن را آگاهانه بشناسيم.

داروها مرتبط:  لوتيراستام