يك حمله تشنجي مانند توفاني كوچك در سيستم الكتريكي مغز است و علائم حاصل از آن مي‌تواند از چند دقيقه مات و مبهوت شدن تا افتادن و از دست رفتن كامل هوشياري متفاوت باشد.
حتي يك شخص سالم ممكن است به ندرت دچار حمله تشنجي شود، اما به طور كلي حملات تشنجي در كودكان شايع‌تر از بزرگسالان است.
هنگامي كه حمله تشنجي رخ مي‌دهد، پزشكان مجموعه‌اي از آزمون‌ها را بر روي فرد انجام مي‌دهند تا مطمئن شوند كه عارضه وخيمي وجود ندارد.
آزمايشي كه امواج مغز را اندازه مي‌گيرد و الكتروانسفالوگرافي (EEG) ناميده مي‌شود، مي‌تواند با ثبت كردن امواج بلند و نوك تيز، وجود حمله تشنجي را ثابت كند.
تصوير برداري با تشديد مغناطيسي (MRI) مي‌تواند علت زمينه‌اي تشنج مانند تومور، سكته مغزي يا ناهنجاري مادرزادي را نشان دهد.
تب اغلب باعث بروز حمله تشنجي مي‌شود و گاهي علامت عفونتي مانند مننژيت است.
هنگامي كه هيچ علت زمينه‌ساز ظاهري وجود نداشته باشد، پزشكان مي‌گويد يك حمله تشنجي خوش‌خيم رخ داده است.
دو سوم افرادي كه دچار حمله تشنجي مي‌شوند، هرگز در طول عمرشان دوباره تشنج نمي‌كنند.
تصميم‌گيري درباره اينكه براي جلوگيري از حمله بعدي بايد تجويز دارو انجام داد يا نه و چه هنگامي بايد اين كار را انجام داد، در هر فردي متفاوت است و عمدتا بستگي به نوع و دفعات تشنج‌هاي يك فرد دارد.
صرع صرفا اصطلاحي ديگر براي اختلال تشنجي است، اما اين كلمه داراي بار معنايي خاصي است، زيرا دفعات زياد حمله تشنجي را در يك فرد به ذهن مي‌آورد.
در هر حال متخصصان مي‌گويند هر كسي كه دو بار دچار حمله تشنجي با علت نامعلوم شود، در معرض خطر بالا براي دچار شدن به حمله سوم است.
با اينكه برخي افراد به خصوص پس از حملات شديد نيازمند گذشت چند روز براي احساس بهبودي كامل هستند، اغلب افراد پس از 10 تا 15 دقيقه مي‌گويند حال‌شان خوب شده است.
داروهاي ضد تشنج: كلونازپام، زونيسامايد، لوتيراستام، گاباپنتين، پرگابالين
- ۲۱۱ بازديد
- ۰ نظر